Een eerste stille tocht voor Daniel van Cotthem op 10 januari 2000. Beeld: TV Rijnmond (archief)

Vlaardingen was even landelijk nieuws, twintig jaar geleden, na de dood van Daniel van Cotthem. Hij werd op station Vlaardingen-Oost zo hard geslagen dat hij twee dagen later, op 9 januari 2000, aan hersenletsel overleed. Een week later volgde een stille tocht waar zeker twintigduizend mensen in meeliepen."Een bizarre week", zegt Hans Matthijssen twintig jaar later. Hij was destijds nauw betrokken bij de organisatie van de stille tocht en had veel contact met de familie namens de gemeente Vlaardingen. [Article:190590:20 jaar geleden - Daniel van Cotthem gedood door zinloos geweld]Een dag na het overlijden van Daniel werd door vrienden van het slachtoffer al een stille tocht gehouden. Daar kwamen een paar duizend mensen op af. "We kregen toen al signalen dat er de vraag was naar een 'grotere' stille tocht, later die week. Dat hebben we toen gedaan, maar daar kwam wel heel wat bij kijken."[iFrame:https://rijnmond.bbvms.com/p/r....egiogrid_16-9_respon van TV Rijnmond van de Stille Tocht, een dag na het overlijden van Daniel van CotthemIn de dagen naar de stille tocht toe waren Matthijssen en de andere mensen die het organiseerden full-time bezig. "Mijn kinderen hebben mij die week alleen maar op televisie gezien, geloof ik", blikt hij terug. Hoe groot de behoefte aan de stille tocht was, bleek pas op de dag zelf. 'Imposant en indrukwekkend', noemt Matthijssen het twintig jaar later. "De tocht ging naar Station Vlaardingen-Oost", vertelt Matthijssen. "En over de Schiedamsedijk loopt de weg lichtelijk omhoog."[quote:Hans Matthijssen:Aan het einde van de weg keek ik even achterom. Ik zag een zee aan fakkels en voor de rest hoorde je niets. Alleen maar stilte. Dat maakte grote indruk.]Langzaam schuifelend trok de stoet, met bloemen en fakkels langs het station. Matthijssen: "Het enige dat je hoorde waren stappen van de mensen en iemand van de beveiliging die heel zachtjes zei 'doorlopen alstublieft'."Matthijssen heeft nog jarenlang contact gehad met de familie, ook na hun verhuizing naar Engeland. "Het was zo opmerkelijk die week in Vlaardingen, dat blijft je voor altijd bij. Er was saamhorigheid en het was een troostende bijeenkomst, die gelukkig niet zo vaak voorkomt."